Өлеңдер ✍️

Өзі туған таудай тұлға сом біткен,
Көтерілмес оңайлықпен қабағы.
Кейбір кезде жолаушыдай жол күткен,
Бір ноқатқа ұзақ қарап қалады.
Таулар түстес үстіндегі шапаны,
Өңірімен жел саусақтар ойнаған.
Өзі туған тау сүңгісі – сақалы,
Маңдайына сай-сай әжім бойлаған.
Сәлем берсең жауабы да тым қысқа,
Серігі оның күні бойы үнсіздік.
Оның сөзі ұқсайды бір жыл құсқа,
Неткен ауыр үлкендегі тілсіздік.
Жылылық жоқ сыртқа тепкен түсінде,
Сол баяғы шөгіп қалған бір таудай.
Не болса да бар асылы ішінде,
Сырт адамға я керең, я мылқаудай.
Өмір ізін толқын таулар жасырып,
Бұлттан көрпе, шыңнан жастық бүктеген.
Тағдыр талай, маңдайына тас ұрып,
Тал басына тау міндетін жүктеген.
Үнсіз ғана көзі өткеннен көл жиып,
Жан дүниесі күйге түсіп не түрлі.
Ол отырса қабақ түйе, қонжиып,
Таудың тірі көшірмесі секілді!..
* * *
Жапырақтар үзіледі желменен,
Үзілген бір үміттей.
Жазғы таңмен жарын ойлап келмеген,
Мұңаяды жігіт кей.
Күзгі күнмен қалтырайды бұйығып,
Ашық мінез ақ айдын.
Жапырақтар жатыр жерге құйылып,
Тағдыры ұқсап талайдың.
Жастық айлар жақсы еді ғой бір кезде,
Білсең ерте қадірін.
Сезгің келсе, көктемді күт, сырды өзге,
Жеткенінше сабырың.
Жапырақтар билейді күз желімен,
Жер сұр бояу орансын.
Бір кездегі сонау көркем көлінен,
Кеткен құстар оралсын!..