Өлеңдер ✍️

Жори көрме сырымды өтiрiкке,
(Ерiк бердiм лықсыған көкiректе)
Сезiм тартып бас асау арғымақтай,
Езулесем түсер ме текiрекке?
Лоблып жүрек қызынды – қабына ма,
“Белең алған” бұл сезiм бағына ма?!
…Ауыл толы желеңдер барады ағып,
Қызыл желең, ақ желең, сарыға да…
Әр ошаққа шаншылған көк желеңдер,
Дас келiндер маңында дөңгеленер.
Ызы-қиқы соңында жас балалар,
Келесi үйге бет алған көп желеңдер.
“Сары қарындар” – сырласқан абысындар,
Түсiнгендер ел мен жер, мәнiсiн жар.
Уһiлейдi: “Зулаған заман-ай”, - деп,
Кеше туған кенжешiм танысып жүр.
Кенжешiм-ай, ұяңды сағынарсың,
Ошағыңа содан соң табынарсың.
“Қыз – жат жұрттық” деген ғой ата қазақ,
Дұрыс жерге дәм жазсын, бағың жансын.
Әр үйден дәм қалыңдық татады екен,
Арнайды оған ақ тiлек, бата мекен.
Елiменен жас қыздың қоштасуын
Танысу деп қалайша атады екен?!..