Өлеңдер ✍️

Өзбекстан,тұрдың ақын жыры боп,
Жүректердің дүрс-дүрс соққан тілі боп.
Жанды біздің алдымызда түндерде,
Қызыл гүлдер әр төбенің күні боп.
Достық біздің бұлжымайтын мәнгі заң,
Бау-бақшаңнан тәтті ләззат алды жан.
Суларымен,
Нуларымен желпіді,
Әнді қала, сәнді қала Әндижан.
Кернейлерің келеді деп жар салды,
Хауыздарың тосты мөлдір кәусарды.
Ферғанаға феруза гүл көтеріп,
Өзбек қызы өз күніңдей қарсы алды.
Орта Азия ішінде сен үлкенсің,
Жасың сенің болашақа тіркелсін.
Мәңгіліктен басталған соң тарихың,
Мәңгілікке таусылмайтын бір кенсің.
Өзбекстан,жаңа дүние таңы боп,
Көтердің сен күншығысқа жалын от
Өзбекстан өз бауырым,ауылым,
Қазақтардың сен дегенде жаны жоқ.
Ұлы жолда өзгеріп бір құбылмай,
Келе жатыр достығымыз суынбай.
Тілек таза мөлдір бұлақ суындай,
Жүрек таза таңның аппақ нұрындай.
Бұл онкүндік достығы ғой екі елдің,
Қошеметтеп төбеңе сен көтердің.
Ықыласыңды, ғазиз өзбек бауырлар,
Мен де өзіңдей жүрегіммен өтермін.
Өзбекстан,ашық болды құшағың,
Көкірегімді биледі бір күш ағын.
Мен өзіңнің бауырыңа ұсадым,
Мен өзіңді ауылымда құшамын.
Ертең келіп біздің жерді көрерсің,
Алатаудың құшағына енерсің.
Қазақтардың ақ жанындай қарсы алар,
Әр үйлерден ұшқан аппақ көгершін.
Хош бол, диқан, жердей мықты ер адам,
Хош бол, ұлы Ленин тұрған кең алаң.
Хош Зеравшан, хош Самарқан, хош Ташкент,
Болсын әр кез дүние сау, ел аман.
Көрсеттіңдер бізге құрмет салтанат,
Көрсеттіңдер мол мейірім мархабат.
Сыйларыңды, жырларыңды барамыз,
Алатауға, ауылдарға арқалап.
* * *
Сәулендей таңда жылт еткен,
Сыйлашы маған күлкіңді.
Сыйлайсың онда жыр төккен
Шабытқа толы мың түнді.
Сыйлайсың кешкі бұлттарды,
Сыйлайсың биік зеңгірді.
Сыйлайсың таңғы шықтарды,
Сыйлайсың түскі мөлдірді.
Тас бауыр осы дүниенің
Жүрегін жырмен жылытып,
Басымды саған иемін
Бәрінде сол сәт ұмытып.
Жаныма аңсап шөлдеген
Себеле,жаңбыр,бұлтыңмен.
Өмірде күліп көрмеп ем,
Желпи бер жылы күлкіңмен.
* * *
Күркіре,күн,күркіре,
Жерді сілкіп тоқымдай.
Жүрегіме жыр түне
Найзағайдың отындай.
Жау, көктемнің жаңбыры,
Жереге түскен жақұттай.
Сенде менің тағдырым,
Көрем сені бақыттай.
Жамап жатыр аспанды
Буалдыр бұлт бүтіндеп,
Жандырып жартастарды
От шығарып, түтіндеп.
Жөнелгенде желігіп
Найзағайлар зымырап.
Көк көйлегі сөгіліп,
Жыртылады ыдырап.
Қаперімде оқ атқан
Қарғайды да құдайды.
Жандай жолда тонатқан
Бұлт томсарып жылайды.
Тыңдап тамшы билерін
Әлде нендей күйге ендім.
Күркіреген аспаннан
Күй тартуды үйрендім.
* * *
Қоя тұршы өзгені,
Қызық жаңбыр сөздері.
Көк жапырақ ішінен
Жаутаңдайды көздері.
Көк тамшылар қағады,
Терезені жиі ұрып.
Жапыраққа қонады,
Құс секілді құйылып.
Себелейді бұлт тамшы
Кеулеп қайың тамырын.
Көктем,қыстан құтқаршы,
Жаусын тынбай жауының.
* * *
Варзоб өзен шыңды жарып,
Буырқанған қыста қатпай.
Жалы желмен суыл қағып,
Қарақшыға ұшқан аттай.
Тау бүйірін солқылдатқан,
Бар керемет күш – ағында.
Ол теңіз боп толқып жатқан,
Сол Гиссардың құшағында.
Асырмас ед тар кезеңнен,
Табиғаттың келсе күші.
Болып шықты Варзоб өзен,
Ұшқырлықтың өлшеуіші.