Өлеңдер ✍️

Кеудеңді кейде басқан мұң,
Өзіңнен өзің езіліп.
Жерде тұрып аспанның,
Білесің жайын сезініп.
Құрыстап денең дел-сал боп,
Буының сыздап сырқырар.
Құлазып көңіл енжар боп,
Бұзылар ойдың шырқы бар.
Кеудесі тұнып сырылдап,
Алар бір аспан жөтеліп.
Жел қанаты суылдап,
Әкетер бұлтты көтеріп.
Ашылар аспан әудемде,
Басылар дем ап күн жауып.
Сырлы да нұрлы дүниеге,
Қарарсың сонда бір ауық.
Қиял құс көкке шарқ ұрар.
Жазылып бойдың құрысы.
Жауыннан кейін жарқырар,
Жуылған көктің шынысы.
* * *
Қызыл-жасыл гүлдермен
Жалындаған жаз оттай.
Ақ боз атта шіренген
Алатау қарт қазақтай.
Қарайды ол қиырдан
Күннің көзі — дүрбісі.
Бауырына жиылған
Өзен, көлдің күллісі.
Сақшы болып далаға,
Келген талай мың жасқа.
Әрі ұқсайды бабама,
Әрі ұқсайды құрдасқа.