Өлеңдер ✍️

Күні кеше (сөзіме сенші, күнім!)
көргіш едік кісінің кемшілігін,
тергіш едік құрбының кемістігін,
ағаттығын ағаның,
көрші мінін.
Ол да кімге абырой әперіпті,
көргіш едік, әйтеуір, қателікті,—
бадырайтып бетке айтқан сөзімізге
жақынымыз жасыды,
жат елікті.
Осы болар дедік те енді серік,
кісі мінін қайдағы көргіш едік.
Тезге сала қоярмыз деген ойға
көптен бері көңіл де келді сеніп.
Қайран ғана жастық шақ желікпелі,
алды-артыма қаратып көріп пе еді,—
азды-көпті мін болса басымызда
жүре келе жөнделер дедік, тегі.
Кекірейген әлде бір кесір ме едім,
кісі мінін, әйтеуір, кешірмедім.
Сөйте жүре өңмендеп,
өмір өтіп,
енді ғана кіргендей есім менің...
Тасына да тірліктің көніп табан,
кімге ғана, құдай-ау, жолықпағам...
...Енді өзімнен басқаның барлығына
кешіріммен қарайтын болып барам.