Өлеңдер ✍️

Октябрь он сегізге қадам басты,
Жемісі жұртқа жетер тікті ағашты.
Туғаннан туралықтың туын ұстап,
Кедейді өркендету оның қасты.
Қалайда көлеңкелі гүжім қылды,
Көмегі аз, көмейі тар, көңлі пәсті.
"Қайткенде көңілдерің бітеді?" - деп,
Ерте, кеш еңбекшімен ақылдасты.
Жардырып жарма өзен халық қамы үшін,
Қылды абат құс қонбайтын құба дәшті.
Келе жатын күннен-күнге алға басып,
Екпіні еріткендей тау мен тасты.
"Біздерді көрсе көрге тығады", - деп,
Қан сиіп бай, құлақтың бәрі қашты.
Сойылын соғатұғын, сөзін сөйлеп,
Тастады талмаусытып талай масты.
Болғанмен байларға ондай, кедейге арық,
Қыпша бел, құралай көз, қиғаш қасты.
Сүмбіл шаш сұңқар мойын, сұңғақ бойлы,
Сөйлеген шекерден де сөзі нашты.
Гауһар тіс, ақық ерін, пісте мұрын,
Бұл қатар сұлулығы жаннан асты.
Оянып ұйқысынан осы биыл,
Халыққа күлімсіреп көзін ашты.
Ашық боп ажарына ай сияқты,
Қойды оған үлкен, кіші ықыласты.
Ырза боп ықыласына елдің еткен,
Алдына неше түрлі жеміс шашты.
Қап пенен қанарына сыйғыза алмай,
Халық біткен алақайлап өте састы.
Қолға алып қуанғаннан қызыл туды,
Жас, кәрі "жаса!" деп тұр иіп басты.
Ұранын Октябрьдің ұлғайтуға,
Қалмастан әйел, еркек бас құрасты.
Той қылып тамашада тұр мінеки,
Қалған жоқ қам көңілді көзі жасты.

1935.