Өлеңдер ✍️

Жанымды еліктірген дала, сағым,
Бар менің бала шағым, болашағым.
Сендермен таласпаймын, асқар шындар,
Сендерден әлденеше аласамын.
Армандай шақыратын қияларың,
Өмірде сендер менің қиял-әнім,
Сендерден кішкентаймын, аппақ шыңдар,
Қолымды созуға да ұяламын.
Төбеңе төніп көктен Ай қараған
Ұмтылған қарағайлар айналадан,
Мәңгілік селт етпейтін сабыр менен
Сендегі айбарлылық қайда маған.
Ақ самал, ашулы ызғар аймалаған,
Ақ бұлттар, аппақ мұздар жайлап алған,
Еңсені аласартпай өздеріңше
Жалғасу ғасырларға қайда маған.
Бірақ мен қуанамын, ұяламын
Жүремін еркін кезіп би алаңын,
Толқимын, тебіренем, өлең жазам,
Ән салам, елжіреймін, сүйе аламын.
Тағы да, қайғыра алам жылап-талып,
Қайтадан бой түзеймін құлап барып,
Әйтеуір дүниені белден кешем
Достармен сайран салып, сыр ақтарып.
От жанып жанарымнан күлімдесем,
Одан соң қорқыныштан дірілдесем.
Әйтеуір жер бетінде із қалдырып,
Лапылдап жанып-сөніп ғұмыр кешем.
Шығармын үлесімнен кеш қалған да,
Жетпеспін сендей анық еш жалғанға,
Шыңыңа бірақ кейде қызықпаймын,
Өнбойың тас екенін еске алғанда.
Кеш мені, бауыры тас, жұмбақ мекен,
Қасірет сені осылай шындап па екен,
Кім білсін, менің отты аз ғұмырым
Сенің мәңгі даңқыңнан қымбат па екен?