Өлеңдер ✍️

Өмірдің осы өрінде,
Ер ортаның белінде
Айырылдым естен нағылып?
Соқпақтан жаза адымдап,
Байкал баспай бағамдап,
Нағылдым естен жаңылып?
Бір кісінің есіндей,
Деп жүргенде, шешілмей
Жүрекке түскен қай құрық?
Есті жүрек шешкенге,
Ақылдан да, естен де
Қалсам керек айырылып...
Бүгін кіммін? —
Баламын,
Әлде алжып барамын,
Әлде ақымақ адаммын —
Осыным менің қай қылық?
* * *
Жоқ, ес бүтін, денім сау,
Жүрек деген жынды асау,
Ол — адамда қасиет.
Ыстық жүрек торықса,
Іздеп жүріп жолықса,
Әне, сонда ұлы дерт.
Аспан ерте суалса,
Шілдеде шешек қуарса,
Кезіксе оған — үлкен серт.
Соғып тұрса жел зулай,
Қане, қалар қай қурай?
Болса да қанша ол берік?
Кезікті маған осы күн,
Өзің — қазы, өзің — би,
Мейлің ая, мейлің сөк!

1930 жыл, тамыз. Алматы