Әңгімелер ✍️

Жұмыс бабымен Астанадағы жаңа жобаға барып келу керек болды. Мен біздің департамент директорнынан іс-сапарға әйелімді бірге жіберуін сұрадым. Онсызда хатшылар жеткілікті, ал ол маған Астанада ұсақ-түйекке көмектеседі. Солай келістік.

Әйелім екеуміз вагонға кірдік те, жайлы купеге орналастық. Біз купеде жалғыз болмадық, тағы бір жолаушы бар еді. Бізге қарсы отырған Дәурен айтарлықтан ірі жігіт екен. Бойы 187 см-ден кем емес, кішкентай қозықарыны бар, беті де кішкене толықтау келген, салмағы 100 кг-ден кем болмаса керек.

Кеш батып, әркім өз шаруасына кірісті. Менің ап-арық Назирам сөмкедегі бір заттарды ақтарып жатыр, мен электронды кітап оқып отырмын, сапарлас жігіт телефонда жатыр, шамасы инстаграмнан спортқа қатысты видеолар көріп жатқан болу керек. Кейде жуан дауысымен бізді елеместен қарқылдап күліп қояды. Кейде оның назары Назирада болатынын да байқап қалатынмын. Ол дәретханаға барып қысқа шорты мен майкаға киімін ауыстырып алды. Ол Дәуренге теріс қарап жоғарыдағы заттарды орнына қойып жатқанда, оның көзі менің әйелімнің әдеміше келген көтіне түсіп жатты. Маған бұл ұнамады, біртүрлі бір жыртқыштық көзқарас секілді көрінетін. Бірақ сәлден соң назары жылдам телефонға ауысып кетеді.

Бірге Дәурен сұқсаусағым жоғары көтеріп бізге өзіне жақсы бір идея келгенді білдірді. Әлде ойына бірдеңе түсіп кетті ме екен? Бір кезде кішігірім спорт сөмкесінен бір бөтелке виски алып шықты. Маркасы есімде жоқ, Glen… бірдеңе деген. Үш пластик стакан алып:

– Қалай? Танысамыз ба? – деп сұрады да, жауап күтпестен ішімдікті құя бастады.

– Ой, кеш батып кетпеді ме… – деді Назира.

– Маған құймаңыз, – дедім мен.

– Жастар-ау, сендерге не болған?! Мені жалғыз қалдырасыңдар ма? Сендердің жастарыңда мен денсаулығымды аямадым, ал мында бар болғаны 0,5 бөтелке.

Бізді сөзімізді құлағына да ілмей бәрімізге құйды да, стаканды қолымызға ұстатты. Стаканымызды түйістірдік те, таныстық үшін алып қойдық. Менің бірден ішім жылып кетті, ал сүйіктім мүлдем соңына дейін іше алмай қалды.

– Қалай, тағы елуден көреміз бе? – сөзін жұтып сөйлеп, тағы да 50 грамм алуды ұсынды.

– Назира өткізіп жіберетін сияқты, – деп әйелім үшінші жақта жауап берді.

Ол екеумізге құйды. Оның алдында ыңғайсыздау болғасын, оны жалғыз қалдырмайые жеп шештім. Ішіп жібердік, виски басыма тиді. Сәл басым айналғандай болды.

Әңгіме айта бастады, Дәурен өзі туралы айтты. Ол бодибилдингпен айналысқан екен. Ауыр темірлерді көтерген, Азия чемпионы. Телефонды қолымызға беріп, сайыстарын көрсетті. Біз туралы да білді. Менің жасым 26-да, Назира 23-те екенін, бірге жұмыс істейтінімізді айттым. Дәурен спорттық өміріндегі түрлі жайттарды айтып, арасында күлдіріп отырды.

Дәурен ішімдікті қайта-қайта құйып отыр… біздің ортамыз қыза түсті. Отырыстың басында сезінген қолайсыздық қазыр жоқ болды. Көңілді отырып, біріміз ден соң біріміз анекдот айта бастадық. Назира әзілге жоқ екен, біз оның әзіліне емес оның қалай айтып отырғанына күліп отырмыз, оған Назираның өзі де мәз.

Бәрі кезек-кезек дәретханаға шығып келіп отыр, Назира бірнеше рет барып келді, кейін Дәурен. Мен тұруға ыңғайланғанымда, көбірек ішіп қойғанымды түсіндім. Аяғыма әзер тұрғанымда үстелдің астында бір емес екі бірдей бос бөтелке тұрғанын көзім шалды. Ал үстелде тұрғаны үшінші болуы керек.

Осынша көп ішкеніміз ұнамай, ішімнен тыржиып қалдым. Қалғандары маған назар аударып та отырған жоқ. Назира маған қарап:

– Бәрі дұрыс па? – деп сұрады.

– Сендер көп ішіп қоймадыңдар ма? – деп түсініксіздеу айттым. Негізігі ойым Дәурен бізге неге сонша көп құйғанын меңзеу еді, бірақ ойым жинақталмай қойды.

– Иә, жарайды, – деді Назира бетін тыжырайтып, – дәретханаға бар, – деді де Дәуренмен айтып отырған әңгімесіне қайта кірісті. Дәурен маған қарамастан, екеуіне виски құйып отыр екен.

Бетімді суық сумен шайып жібергеннен кейін өз-өзіме келгендей болдым. Жолда жүргеніміз, отырырғанымыз, спирт, барлығы өз әсерін тигізсе керек. Қысқасы, вагонда теңселе жүріп купеге де жеттім, неге екенін білмеймін әйтеуір Дәуреннің мен жоқтағы әрекетін көргім келді. Ойлаған әрекетімді жасайын деп, ақыырн есікті жылжыттым. Әлсіз шам жарығы, Назек отыр, оған қарсы Дәурен отыр. Әлі де йңгіме айтып отыр екен.

– Иә… массаждың курсын өттім, мойын мен иықтың айналасында жақсы жұмыс істеймін. Иығың мен мойыныңа массаж жасап берейін? – деп ойда жоқта Дәурен ұсыныс айтты. Ішімде бірдеңе дір ете қалды, әйелімнің қарсы болғанын күтіп тұр едім, оның орнына ол:

– Білмеймін, негізі мойыным ауырып тұрмаған сияқты. Күйеуім де қазір келер, ішкен адам дұрыс түсінбей жүрсе…

– Хе-хе… – Боқ қарынның күлкісін естідім. – Мен денеңді емес, мойыныңды уқалаймын ғой. Сосын мойынды тек ауырған уқалау керек деген жоқ, жиналған тұзды таратып тұру керек.

– Мммм… жарайды… – мас дауысымен жаным келісімін берді.

Ары қарай купеде керуеттің тырсылына ұқсайтын бір дауыстар естілді.

– Міне, мына жерге отыр, – деді Дәурен. Керуеттің тырсылы, сосын тыныштық. Бірер сәттен соң әйелімнің дауысы, анығырақ оның ауыр дем алғаны естілді.

– Ооох… қолың жақсы екен, – деді ол. Тағы да 3-4 минут өтті.

– Сенің күйеуің көпке айналды ғой, -деді Дәурен.

– Шынымен! Оған бірдеңе болып қалған жоқ па екен? Барып қарап келу керек, – деді Назек.

– Оған не болсын? Көп болса басы айналып, құсып жатқан болар. Қазір келер, ары қарай жалғастыра берейік, – деді ол.

Мен ештеңе түсінер емеспін. Осы уақытқа дейін оларға кіре алмай тұрмын. Тіпті оларға қарауға да бірдеңе жібермей тұр. Кеудемде жүрегім қатты соғып, басым айналып, ең қызығы қотағым тұрып кетті.

“Қызық, мынау қайдан шыққан нәрсе? Бөтен еркектің әйеліме массаж жасағанын есту мені қоздырып тұр” – деп ойладым, – “Мына тоқтату керек”. Мен мүмкіндігінше әдеттегідей кіруге тырыстым. Есікті ашып, Дәуренге арқасын беріп отырған әйелімді көрдім. Дәурен болса сәл түпке қарай отырып, аяғымен әйелімді орап отыр. Әйелімнің қолының оның үлкен аяғының үстінде жатыр. Оның майкасы мен лифчигінің жіптері түскен, Дәурен иығына массаж жасап отыр. Оның еріндері әйелімнің құлағына жақын тұр, еріндері сәл ашылған және арасында ыстық демімен құлағына үрлеп қояды.

– О, бауырым, ұзаққа айналдың ғой – деді дәу жігіт.

– Не істеп отырсыңдар? – деп сабырлы үнмен сұрадым. Әйелім көзін ашып:

– Жаным, маған Дәурен массаж жасап бергісі келді, ол курстан өткен екен. Сертификаты бар массажист, – деді назира, сосын – қалайсың? Бәрі жақсы ма? – деп сұрады.

– Иә, жақсымын. – дедім де – вагон-ресторанға барып келдім, – деп қоса салдым.

– Ааа, жарайды, қазір кішкенен отыра тұр. Ол әлі 5 минуттай уқалайды, – деді көзін жартылай ашып.

Мен осы оқиғада өзімді бір ттқын секілді сезіндім. Мен оларды тоқтатқым келмеді, оған қоса бұл жағдай маған ұнамады. Мен қарсы орынға отырдым да, қарап отырдым. Басқа істерге амалым болмады.

Дәурен саспастан маған қарап әңгімесін жалғастыра берді, әйеліме тіпті назар аударып отырмаған кейіп танытып. Ол менен немен айналысатыным туралы сұрап отыр. Мен сөйлетіп жібергені сонша, жұмысым туралы тереңнен айта бастадым. Мен оған жұмысымның істеп көрмеген адам тұсінбейтін жақтарын айта бастадым, ал ол болса түсінген адамдай бас изеп отыр.

Соған дейін оның қолы әйелімнің омытқасына да төмендеп үлгерді. Ол уқалауды тоқтатпады, ал әйелім болса көзін жұмып, артқа шалқайған күйі оның иығына басын қойды. Әйелім қолымен оның аяғын сәл ғана қыса түсті.

Мен не болып жатқан түсінбей отырмын, оған қоса төсекке жатып қатты қателестім. Ішімдік пен жолдың әсерінен тез масайып ұйқыға тартып кетті, әңгімем де түсініксіздеу болып барады.

– Солай, біз осының бәрін демалыс бойы жасадық, әйтпесе үлгермей қалушы едік, – дедім мен.

– Аха, – жеп жауап берді Дәурен.

Мен көзімді жұмып, әңгімемді жалғастыра бердім, бірақ сөзімнің арасындағы үзілістер ұзара берді.

– Түсінікті… – маған бір сөздер естілді, ал мен жауап бердім. Тағы да үзіліс… Мені ұйқыға кеттім. Көзім қарауытып жатып, сыбырлап шыққан бір сөздерді естідім.

– Оның мазасын алмайық, шаршап қалыпты, – деді сыбырмен Дәурен. Қараңғыда бір тырсылды естідім де, менің үстіме жабылған көрпені сездім.

– Оны жоғарыға көтеріп тастайын ба? – деп сұрады Дәурен.

– Тек абайлап көтермесең, – деді әйелім. Қарсы келетін күшім болған да жоқ. Ана дәу жігіт мені оп-оңай көтеріп алды да, жоғарыға жатқыза салды. Оған қоса қабырғаға бұрып қойды.

– Енді, жатамыз ба? – деді Назира.

– Бірінші арқаға массажды бітіріп тастайық, сосын орнымызға қайтамыз, деді Дәурен, – саған ұнап жатыр ма?

– Аха, – деп жауап берді Назира.

– Міне, өзіңнің төсегіңе жатсаң да болады. Ыңғайлы болу үшін майкаңды шешіп таста, сосын сол жерде ұйықтай саласың.

– Жарайды… – Кішкене тарсылдар естілді… Мен жартылай ғана түсініп жатырмын. Қатты ұйқым келіп жатыр, кейде ұйықтап кетіп те жаттым.

– Ахаха, – бір сәтте әйелім күлді, – біз олай келіспедік.

– Жарайды енді, саған ұнап жатыр ғой, – деді дәу жігіт.

– Ахаха, Дәурен, қойшы… Көтіме тек күйеуім массаж жасайды.

– Қойшы, дененің кез келген бөлігінде бұлшық ет бар. Хе-хех… – деген дауысы естілді.

Кейін тағы да тарсыл, сосын бірдеңе шешілген дей болды… сыбыр…

Мен кері бұрылып, төменде не болып жатқанын қараймын деп шештім, бірақ еш нәрсе көрмедім. Ойыма олардың екеуі де астымда жатыр деген ой келді, бірақ неге Дәуреннің аяғы көрінбейді? Тағы да ұйқыға кеттім…

Әйелімнің сәл айқайынан оянып кеттім.

– Мммм, тоқта! Керек емес! Мен келіспедім ғой, ах… ммм… – әйелім үнін өшірді де ақырын тарсылдар басталды. Әрбір тарсылдан әйелімінң дауысы қаттырақ шыға бастады.

– Үндеме, әйтпесе күйеуіңді оятамыз. Амыңды уқалағанда, рахаттанып жатқаныңды өзің айттың ғой, – деп сыбырлады Дәурен.

– Мммооо-мммооо!!! – Түсініксіз бірдеңе айтып жатыр әйелім.

Жүрегім тарсылдап соға кетті. Белгісіз бір қорқыныш болды, бірақ төменге түсуге батпадым. Маған мұндай екі ұдай сәтте қалу қорқынышты болды. Мас әйелімді онымен қалдырып кеткеніме өзім кінәлімін, бірақ төменде сұмдық бірдеңе болып жатыр.

“Тах.. тах… тах” – бұл дауыстардың арасында үзіліс болды. Ана дәудің төменде әйелімді итеріп жатқанын түсіндім.
Бір сәтте күтпеген жерден мен қатты қозғанымды байқадым. Шалбарыма қолымды салып, сәл қотағымды қыса бастадым. Басымды төсектің басына апарып, төменде не болып жатқанын қараңғыда көруге тырыстым. Қараңғыдан көзім түк көрер емес. Дәудің әйелімнің үстіндегі бейнесі қараңдайды.

Біз жарығы бар елді мекеннің қасынан өтіп барамыз. Мен оның әйелімнің бетінен ұстап, өзінің қотағын оған ақырын әрі жылдам қозғалыспен кіргізіп жатқанын көрдім.

– Мм… ммм… ммм…. – деп ыңырсып жатыр әйелім.

– Айқайламаймын десең қолымды аламын, келістік пе? – деп сұрады ол. Әйелім басын изеді. Үлкен машина, әйелімнің бетінен қолын алды.

– Құдай-ау – деп сыбырлады – қандай үлкен еді… ах…

– Қане, маған амыңа кіруге кедергі болмас үшін соңғы затты алып тастайық, – деді де, дәу әйелімнен шортыды шеше бастады. Ол оған көмектесу үшін белін көтерді.

Біркезде әлсіз жарықтың сәулесінен маған Дәуреннің қотағы көрінді. Адамға тән өлшем емес, қатты үлкен екен. “Соншама үлкен қотағы бар ма?!”- деп ойладым. Мен асыра сілтеп айтқанды жақсы көретіндердің қатарынан емеспін, бірақ ода 22-23 см ұзындығы, ені 6-7 см болса керек. Түріне қарасаң үлкен баклажанға ұқсайды. Осындай томардың әйеліме кіретінін ойлағаннан, оның амына не болатыны туралы ойға шомдым. Дәу жылдам ішке кіргізіп қайта шығару да, арасына үзіліс салып тұр.

– Оооо, оооо – Назира дем алды. “Тах… тах… тах” – тезірек қимылдай бастады.

– Иә… – сыбырмен әйелім, – қатыраақ… аааа…. тағы…

Бір кезде дәу әйеліме еңкейді, еріндердің сорысқан дайысы естілді. Олар сонда бір құштарлықпен сүйісіп жатырү Ол әйелімнің аяғын айқара ашып жіберді де, менің алдымнан аяғын қызғылт түспен бояған әйелімнің тырнақтары көрінді. Аяқтары ерсілі-қарсылы ойнақшып жатыр.

– Ах… Иә… тағы… қаттырақ… Ооо…. – ыңырсып жатыр әйелім, – сікші мені, иәәә…

– Ұнай ма, қаншық? – деп сұрады.

– Иә… тоқтамашы…

“Тах… тах… тах… ” – олардан дененің бір бірінен жанасқандағы дыбысы шыға бастады. Терезе буланып, купе ыстықтап кетті. Олар қаттырақ әрі жиірек дем ала бастады, тіпті мені оянып кетеді деген қауіпі де жоқ секілді.

– Иә-иә-иә… мен өмірімде бұлай рахаттанып көрмедім… сікші мені… мен сендікпін… қазір бітіремін, ааа… – әйелім ағынан жарылып айтқан шындығынан менің жүрегім ауырып кетті.

– Менің үлкен қотағым ұнай ма? – дейді дәу.

– Иә… қатты ұнайды… ах…. ах…

– Иә, сайқал…. күйеуің сенің бұлай сікпей ме? – дейді ол. Әйелім үнсіз.

– Айт! – сәл дауысын көтерді де, қаттырақ итере бастады.

– Оххх…. оххх… – Назира тек ыңырсумен болды.

– Айт дедім сайқал – деп талап қойды дәу жігіт.

– Ммм-мммм… ааа… жоқ, ешқашан бұндай рахат болмаған – өзін әзер ұстаған әйелім жауабын берді.
Қайтадан сүйіскен дыбыс естілді. Темп артқан үстіне арта берді, олардың тоқтайтын түрі жоқтай. Төсектің сықыры күшейіп, айнала менімен қоса қозғала бастады.

“Тах… тах… тах… ” – әйелімнің амынан осындай дыбыстар шыға бастады.

– Ох… иә… ааа…. бітіріп жатырмын… – Назира зар қақты. – Мммм…. ааа…

– Ооо… иә сенің амың бұлақтай ағып кетті… көтің әдемі сайқал екенсің өзі, – деді біздің сапарлас айғырымыз.

Тыныштық орнады, әйелім уайымдеп кетті. Сыр білдірмеу үшін басымды қайтадан жастыққа қарай шегіндіріп алдым.

Көзімді сығырайтып қарасам, әйелім мені ұйықтап жатырғаным тексергендей қарап тұр екен. Ол жалаңаш денесін не болса да көрсетпейін дегендей көрпемен орап тұрды. Бір кезде Дәурен оның артынан келді де, иығынан қысып құлағынан сүйді.

– Қалай ойлайсың, ол бізді естіді ме? – деді әйелім.

– Ол тойғанша ішіп алды, оны қазір ештеңе де оятпайды, – деп Дәурен оны көндіруге тырысты. – Вагон-ресторанға кеттік, демімізді басып, ес жиып қайтайық, кофе ішейік.

– Білмеймін, – әйелім ойланып тұрып, – қазір жатып ұйықтағанымыз дұрыс болар.

– Өзің біл, менің қарным аш, барып тамақ ішемін, – деді де, дәу киініп алып шығып кетті.

Бірер минуттан соң әйелім орнынан тұрып, өзін ретке келтірді. Мені қатты қоздыратын қысқа алөызыл түсті халатын киіп купеден шығып кетті. Мен уайымнан өліп кетердей болып, енді не істерімді ойланып жаттым.