Өлеңдер ✍️

Ескі күн ес шыққанда кетер естен,
Қиялды кейде билеп жетелескен.
Мол өріс, алқап қоныс, кең жайылым,
Сол күнгі қулар, сулар кетер ме естен?
Бозбала ән салысып, қыз жарысып,
Ырғалып кең алқапты өрлей көшкен.
Қиғаш қас, қырмызы бет, қыпша белі аш,
Арулар, ақ қостағы күлімдескен.
Балалар тайға мініп, тақия іліп,
Асауды жылқышы ұстап күдері өскен.
Қыз жайраңдап, келіншек үйді жайлап,
Сыңқылдап, әзілдесіп, күлмеңдескен.
Шалғынға желі тартып, бие байлап,
Құлынды қуып ұстап қоңыр төстен.
Ақсақал, қарасақал, үлкендері,
Тоқталып төбесінде сөз сөйлескен.
Самал жел, салқын жайлау жайламаққа
Рулы ел жолға симай қатар көшкен.
Жарасып құрбы қыз бен тұрғы жігіт,
Мінгені жорға, жүйрік тек - телі өскен.
Ерттетіп бала тайын, ашамайын,
Жарысып, бір - біріне жетем дескен.
Қолға алып, найза, сойыл, жүйрік мініп,
Он шақты көш басшысы озған көштен.
Күн қызбай, көш те келіп қалар қонып,
Шаңырқап, бала - шаға шөлдеместен.
Қыз, келіншек, бала - шаға ыдыс алып,
Бүлдірген, шие тере кеткен төстен.
Қойшы да, қосаңшы да жер бауырлап,
Үнілген баққан малын елеместен.
Тізеден көк шалғындар жапырылып,
Түрленген масатыдай елен де өскен.
Той жиын өз алдына, жарасымды,
Көлбектеп, ұрғашы - еркек көлеңдескен.
Айтқан сөз, алысқан қол, сеніскен серт,
Сол заман кетеді тағы өлерде естен.