Өлеңдер ✍️

Не мұңымды, не шынымды айта алмай,
Көп ішінде жүрмін жалғыз байқалмай.
Қанаты жоқ періштемін – мен сенсіз,
Ал, өмірім – мүйізі жоқ сайтандай...


Сенен мені, менен сені ұрлап ап,
Қанатымды құртып бітті-ау жұлмалап.
«Ұша алмайсың, құша алмайсың енді...» – деп,
Сақ-сақ күліп, сайтан-өмір тұр қарап.


Соңғы күшім сарқылғанда денемнен,
Қыран құстай құздан құлап өлем мен.
Ақын да бір – қанаты жоқ періште,
Қиялдайтын қанат жасап өлеңнен...


Күтем сені, күтемін деп келіскем,
Ғұмырымыз бітер ме екен жеңіспен?! 
Жұмақтағы періштелер көп шығар,
Бұ жақтағы сенсің – жалғыз періштем!


Түсетіндей түпсіз, терең бір мұңға,
Жарым түнде жар шетінде тұрмын ба?
Қанаты жоқ періштемін, өзің кеп 
Құтқармасаң, құлап барам құрдымға...


Өлтірмесең, тезірек кел, Өлең-қыз,
Не бағымыз, не сорымыз, көнерміз?
...Екеумізді көтере ме қанатың,
Көтермесе, бірге құлап өлерміз...
Көрерміз...