Өлеңдер ✍️

Табиғат берген қала сыйын үйіп,
Ойлантпай қоймайды екен шыңы биік.
Қазақтың жүрегі мен пейіліндей,
Бұралып бал қарағай тұр иіліп.
Таңырқап бұл ғажапқа қарар аспан,
Таулары ақша бұлтпен жағаласқан.
Көліне кәусар бұлақ араласқан.
Жел анау есеңгіреп, есі кетіп,
Жұпарын сай-салаға ала қашқан.
Ертістің өзімсініп жағалауын,
Үмітпен балықшылар салады ауын.
Толқындар дауылдан соң саябырсыр,
Шешкендей өзара бір жаңа дауын.
Бұл мекен міне, осындай жәннат мекен,
Таусылып біткендей ғой, тағат көкем,
Тұндырып сұлулыққа тұла бойын,
Жаныңды қандай нұрдан жаратты екен.