Өлеңдер ✍️

Көшелер-құрғақ өзен арнасындай,
Қала едің кәрі шуда нар басындай,
Ішіне оқиғаны тиеп-сықап
Тарихтың қойып кеткен арбасындай.
Құм басып иығыңды, ер кеудемен,
Көп үйлер көк сағымда көлбеңдеген,
Қартайып, жерге шөгіп жантайысқан
Түріңді аяушы едім көргенде мен.
Даланың маңдайында жалғыз шырақ
Секілді сол дәуірде алыс, жырақ.
Атамыз Алтынсарин салған мектеп,
Қалып ед қыр басында жалғызсырап.
Торғайдың даңқы қайта ұшқан шақта,
Сарбаздай атқа қонып тұрған сапқа,
Самсапты кең сарайлар мызғымайтын
Үстіне жүз ғасырды шығарсақ та.
Қарт Торғай қалғып кетіп, қайта оянып,
Тұрғандай өзіне-өзі аң-таң қалып.
Үй ғажап, тұрмыс түзу, көше тегіс
Дәуірге риза болып жатқан халық.
Жемістен салып ерлер жеріне өрнек,
Құлпыртып, ашты бағын енді көр деп.
Жарқырап жаңа Торғай тұр мақтанып: —
Е, бәсе, еңбегім бар еді ғой! — деп.