Өлеңдер ✍️

«Ақбозат» жер есімі Қызбелдегі,
Ол заман ұрылардың күзгі ермегі —
Жылқы алу жырақ жерден суыт келіп,
Бұйырған бөрілердей түзден жемі.
Айдалып ақбоз шіркін кете барған,
Сырғанап, сырт жағалап Сырдан әрман
Ол өзі бір ауылдың қызығы екен
Бір шауып, бірде шаппай жүлдені алған.
Қол сілтеп ауыл қалған кетті ғой деп,
Бір дәурен ат жүгірткен өтті ғой деп.
Зымырап ақ боз аттай ай зуласа
Астында ай тұяқтың көп күн өлмек.
Солайша мезгіл жүйрік озып, асып,
Қалғанда аттан үміт ажырасып,
Шағында сәске түстің шаң үйіріп,
Жануар келді дейді өзі қашып.
Кім білсін от басқанын, су басқанын,
Әлде жел, әлде жермен сырласқанын,
Жануар қашты ма екен белдеуді үзіп,
Жамылып жат өлкенің түнгі аспанын.
Көзіне шапты ма екен жас құйылып,
Сом тұяқ саз лақтырып, тасты үйіріп.
Арыған арқасынан еті қашып,
Кескендей кекіл сиреп, жал сұйылып.
Келді де, көрмесіне тұра қалды,
«Дүние-ай» лап бүкіл ауыл жылап алды.
Туған жер қасиетін әсем айтқан
Халықтың асыл сөзі бұл да мәңгі...