Өлеңдер ✍️

  10.05.2021
  268


Автор: Ғафу Қайырбеков

Қоңырау

(Ыбырай Алтынсарин атындағы Торғай орта мектебіне арнаймын)

Ғасыр бойы сенің үнің тынбаған,
Сыңғырыңды мен де сан жыл тыңдағам.
Көрген сайын жыл асырып, оралып
Ыстық сезім, ой саласың бір маған.
Қызыл шатыр сол баяғы мектебім,
Терезеге үңілетін көкте күн...
Қайда сонау ылғи қызыл сумкалы
Жас достарым аяз сүйген беттерін...
Сол бір таныс сырлы қақпа, қос есік,
Күн шығарда сыңғырлаған үнді естіп,
Кезімізде жаңа таңның нұры бар,
Күле шалқып кіруші едік гулесіп.
Әлі есімде күміс шашты мұғалім,
Оны күнде көргендей боп тұрамын.
Баяндайтын біздің мектеп тарихын,
Сырын шертіп алыс қалған жылдардың.
«Жүз жыл бұрын дәл осыдан дана адам
Тұңғыш рет мектеп ашып даладан,
Осы отырған кластардың, бөлменің,
Әр кірпішін қамқор қолмен қалаған.
Сабаққа ерте шақыратын бәріңді,
Қақпадағы көк қоңырау кәдімгі,
Жүз жыл бұрын білім ал, - деп,- кел мұнда»,
Далаға сол тұңғыш қаққан дабылды».
Деген сөзі мұғалімнің — терең сыр,
Жылжып өтіп алдыңыздан бір ғасыр.
Сәби жанды зор мақтаныш билейтін,
Сол бір күндер еске келіп тұр қазір.
Көк қоңырау маған туыс бір жандай,
Сен де өмірсің терең тарих, сырға бай.
Күнге қарап күлімсіреп қасында
Жалаң аяқ сәби шағым тұрғандай.
Сол данышпан сені әкелген ең шетке,
Ұлы мұра қалдырдым деп кетпеп пе?!
Қызығамын сенің тұңғыш үніңе
Жалт қаратқан жалпақ елді мектепке.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу