Өлеңдер ✍️

Қайнекейге ескерткіш
Жолығыстық біз екінші көктеммен,
Екінші жаз басымыздан өткерген.
Екінші күз алтын қанат, жез айдар.
— Ағаң қайда айтшы маған,— деп келген.
Сол сұраққа жауап болар, дариға,
Жалғыз сөзді қайдан табар екем мен?
Сен барасың күн-күн санап аршылып,
Ақырғы рет басқан ізден шаң шығып.
Қол жетпеске, көз жетпеске жөнелдің
Баяғы бір жақсы атындай шаншылып.
Жұлдыз ғана солай шапшаң ағатын
Бұл аспанда енді жоғын жасырып.
Мен екі рет барып қайттым сені іздеп,
Жолаушыдай сағым қуған теңіз — деп,
Ен далада бой корсетті бір күмбез
Үмітіңді үмітсізге жеңгіз — деп.
Оған емес, ағайынға сендім мен
Есіркеген сені туған елміз — деп.
Сондағыдай қатты шықпас дауысым,
Оятқандай дала төсін, тау ішін,
Үш қайтара атынды атап шақырдым.
Келіп еді тағы да бір қауышқым.
Бос орында бозша торғай сайрады,
Босқа жылап, өзімді өзім тауыстым.
Болса менің құдіреттей билігім,
Сыйлар едім тіршіліктің бір күнін.
Есту үшін ел қуантқан күлкіңді
Көру үшін шабысыңды, дүлдүлім!
Аға — деген жалғыз сөздің ішінде
Шырқ айналды боз арғымақ тірлігім...