Өлеңдер ✍️

Бас айналған еңбектің қарқынынан,
Білек қызып, кеуде ысып, алқынып жан,
Зырылдаған тірліктің доңғалағы
Адам күшін бойына тартып жылдам.
Қалмаймын деп қарқыннан әсте мен де,
Күннің езі кеп тұрып тас төбеңде,
Жұмысшыдай қалжырап, дем сағынып,
Алыс кетпей, құлайды Қаскелеңге.
Бірте-бірте баяулап сойқан қарқын
Үйді-үйіне аяндап тарқар халқың.
Биік-биік крандар көкке қарап,
Ыстық бетон төменде тартар салқын.
Сағынса да үй ішін сабыр сақтай,
Сан дүкеннен дәм жинап дамыл таппай,
Автобустан төгілген адам бейне
Ақдорбадан шашылған бауырсақтай.
Сәлден кейін жабылып ымырт жетіп,
Әр терезе көз ашар жылт-жылт етіп.
Қуаныштың әр үйден үні естілер,
От басының қазаны бүлк-бүлк етіп.
Сонда тағы қараймын мен биіктен,
Алтын теңіз Алматы көз сүрінткен.
Сол теңізге қарғымақ болып тұрған
Айнымайды Көктөбе жез киіктен.
Теледидар — қос айдар мұнарасы
Сол оттардың секілді бір ағасы.
Көрінеді көк жасыл сәуле болып
Үлестірген әр үйге сыбағасы.
Айқай, шіркін, Алматы түнде қандай!
Көз құмары қарайсың мүлде қанбай.
Өз ажарын астана отты сезбен
Жұлдыздардан асырып жырлағандай.
Күндіз мұнда жұмсаған мыңдар күшін.
Күндер өзі игеріп жылдар ісін
Алатаудың қойнында жақсы астана.
Мәңгі осылай жарқырап тұрмақ үшін!
* * *
Алматыда «Ауыл1» бар
Көктөбенің басында.
Ағайын бар, бауыр бар
Кеп жұлдыздың қасында.
Түнде көрсең сағыныш
Сап-сары ала от жаққандай,
Күндіз көрсең ағылыс,
Адам су боп аққандай.
Төбеде аспан анық көк,
Төңірегің мақпалдай,
Ауылына барып кеп,
Мәз болып жұрт жатқандай.
Шаңқан аппақ отаулар
Шаңқай түсте жайнаған;
Қарағай бас қарт таулар
Кісідей ат байлаған.
Мұны тапқан расында,
Жомарт еді ой қандай,
Алматының басына
Сурет іліп қойғандай!
Керемет қой жолдағы
Жүр! — деп дабыл ұрғандай.
Елегізимін мен-дағы,
Атым сыртта тұрғандай.
Не бір рақат ой кешіп,
Жұмбақ сырға батасың,
Алды-артыңмен сөйлесіп,
Шалқып келе жатасың...