Өлеңдер ✍️

Күз.

Солғын жапырақтардың сарғыш бояуы

Ескі ғашықтың есіл жүзіндей

Сағыныш лебін сапырған.

Дала бір кезген дәруіштердің

құм жұтқан құбыла ізіндей

Естеліктерді өткен күн өрнегі жасырған.

Өткен күн жасырған естеліктерді оята алмай,

Қараша желі боздайды демімен «аптап»,

(Айтпақ боламыз екеуміз қосыла ыңылдап әлдебір әнді).

Иесіз иен қиырға қыдырған жолдай,

Жапырақтармен көмілген

Сүрлеусіз соқпақ

Адастым сенен,

Сол үшін кешірші мәңгі.

Адастым тағы өзіңнен,

есіл ғашығым,

Көңілсіз дүние төсінде көз жасым ақты,

Көкірегімде киік күн өртеніп батты…

…Жаныма сіңіп

жабықтым сарғыш бояуың –

Есіл ғашықтың ескірген күңгірт жүзіндей,

Сен тілсіз діріл қағасың, солғын жапырақ,

Мен үнсіз мұңға батамын айсыз түніңдей…

Құлазыр жолдар бейуаққы –

Кешсең ой ауыр:

Күбір қағады Көлеңке ымырт гүліндей,

Көзінде күзгі суреттер – жым-жырт атырап…

…………………………………………………………….

…Қом судан ұшқан қаздардың соңғы күйіндей

Қайғымды кіммен бөлісем, қара топырақ?..

* * *

Түн қойнында түпсіз қиял шырағы,

Орманында адастырған ой мұнар.

Ессіз сәттің естелігі жылады,

Үскірігі үмітіңді тоңдырар.

Сіркірейді нөкей мезгіл нөсері,

Ешкімге де тиісті емес обалы.

Жиылмаған жардың салқын төсегі,

Шымырлаған мұңның қызыл шарабы.

Қайық малтыр қалшылында сезімнің,

Баяны жоқ бағзы соқпақ.

Меңіреу.

Табыт жүзер тамшысында көзіңнің,

Кімге керек еңіреу?!

Өкініштің өрті емес мына түн –

Қасіреттің қарапайым тұнбасы.

Өзін-өзі үгіп біткен бір ақын,

Ал, өмірді жырлашы!..