Әңгімелер ✍️

2075 жыл. Орал қаласының оңтүстігіндегі "Қызыл құм" зонасы.

Айдананың көзі алдындағы экранда қызыл дақтар жыпылықтап тұрды. Ол қолындағы нейроимплант арқылы құмдастың соңғы сигналын қабылдады: "Көмек... Бұл жерде бір нәрсе бар..."

— Қазіргі заманғы құдайлар да құм астында жатқан ескі қорғандарды қорғайды ма? — деп сықылды оның жанындағы робот-жолбасшы Q-42.

Айдана ескі картаны ашты. Құрылыс 2140 жылы тоқтатылған "Жас Қазақстан" атты көпірдің ізі осы жерде болуы керек еді. Бірақ қазір бұл жерде тек қана био-құмдар мен роботтардың тоқтаған зауыттары ғана бар еді.

Кенеттен құм астынан металл-керамикалық қабырға көрінді. Ол жергілікті халық айтқан "Ұлы Қазақтың соңғы қорғаны" еді. Айдананың импланты қатты шаршап, көзіне ескі шежірелердің голограммасы жүктелді:

"Бұл жерде ғасырлар бойы қазақтардың рухы жатыр. Олар технологиядан қашып, табиғатпен бірге өмір сүрді..."

Q-42 датчиктерін қатты дірілдетіп:
— Бұл жерде жасанды интеллектке төнті бермейтін энергия бар! Бізге кету керек!

Бірақ Айдана құлағындағы дауысты естіді — ол арғы атасының домбырасының үні еді. Құм астындағы қабырға жарылып, ішінен көне сақ темірінен жасалған, бірақ нанобайластырылған кеме көрінді...