Өлеңдер ✍️

Бізде де ана болған бір кездері,

Жаны – күн, жүрегі – жыр, нұр – көздері.

Адасып сол анадан қалған едім,

Ең алғаш өлең жазып, қыр кезгелі.

Дидары ол кісінің қара торы,

Қуанғанда жайнайтын балаша өңі.

Сол кеткеннен мол кетті шарам бар ма,

Тауып бере алмады Алаш оны.

Жарықтық шешесі еді он баланың,

Ол барда болмайтұғын ордада мұң.

Мен сегізге келгенде ғайып болған,

Он сегізге келгенше жол қарадым.

Тәңір өзі көтерген мәртебесін,

Жұмысынан анамның нар шөгетін.

Балапандай баптайтын құрақ ұшып,

Ғасырлық ғұмыр кешкен қарт енесін.

Көңілінің өлшеусіз ақтығы ғой,

Мейірімі Жаратқанның ақ нұры ғой.

Жайлауда анам сауып отыратын,

Ақжал бие, ақ інген, ақтылы қой.

Сары май, айран, іркіт, саба-саба,

Толассыз нан сыйлайды қара таба.

Төрінен біздің үйдің қонақ кетпес,

Бір жақтан «жыр жырлайды» бала-шаға.

Ағайын, ана болған менде осындай,

Біздің үй – Абылайдың ордасындай.

Ғұмыры сол ананың сусып ұшты,

Ғайыптың ақ құсындай қолда тұрмай.

Мен ананың мейірін көксегенде,

Сүйенемін осынау текті өлеңге.

Шешем мені тапсырып сапар шеккен,

Құдайдан соң құтты аймақ, өскен елге.

Өскен ел, мен сенемін айбарыңа,

Мұқтажбын ақ бастаудай қайнарыңа.

Мен жайлы жат адамдар не демей жүр,

Сене көрме қайдағы-жайдағыға.

Ана нұрлы, ел нұрлы, көк те нұрлы,

Сенген аймақ, балаңды етпе мұңлы.

Туған елдің демейді жылы сөзі,

Бір ана аманаттап кеткен ұлды.

Бізде де ана болған бала күнде,

Ол кісі тұлға еді дара мүлде.

Отыз беске келгенше ойсыраған,

Орнына қараймын, амалым не ?!