Өлеңдер ✍️

Мінгенім астымдағы жирен қасқа, 

Таңдадым тау жолында қиналмасқа. 

Жанымды жұбататын сөз таппадым, 

Кәсімбай Аршын[1] шерткен күйден басқа.

Далам-ай, ән қалықтап, күй шалқыған, 

Жонында өткен күннің иісі аңқыған. 

Мен сендегі мәрттікті сағынамын, 

Тек ұлылық танытқан сый, салтынан. 

Мінгенім астымдағы тор (ы) төбелім, 

Аңсадым өскен таудың бөрте белін.

Ой мен қыры көлбеңдеп көз алдымда, 

Отына сағыныштың өртенемін. 

Елді көксеп көкірек, қырды аңсауда,

Ет-жүрегім ежелгі жырды аңсауда. 

Телміріп-ақ келемін бір шыға алмай, 

Терезеден көрініп тұрған тауға. 

Шіркін-ай шіреніп ап алшаңкерге, 

Тұяғымен тіл қатсам жалпақ жерге. 

Айдында аққуындай жүзсем бе екен, 

Шарасы шаттық төккен шалқар көлде. 

Тектілік, биіктікті тау ұқтырған, 

Ақ жауыны ән мен күй жауып тұрған. 

Сағынып жүрген жанның мауқын басып, 

Ауырып жүрген жанды сауықтырған. 

Аңсатты таудың елі, дала көші, 

Аңсатты көшпенді елдің қара қосы. 

Қаланың қамалында қамалғанда, 

Арманшлыл боп алады-ау, адам осы?! 

Астымда мінген атым теңбіл шұбар, 

Алыстан барандайды зеңгір шынар. 

Тұмасын туған жердің қанып ішкем, 

Сондықтан сағынышым мөлдір шығар?!