Өлеңдер ✍️

Күп-күрең аспанның жиегі,

Жаз-ару қарасын кетті үзіп.

Бетіме тамшылар тиеді,

Бойымды әлсін дір еткізіп.

Сұр көше, сұр аспан түнерген,

Елемей келемін жаңбырды,

Біреудің ісі жоқ біреумен,

Бір қала миллион тағдырлы.

Тап кеппін осындай ғасырға,

Темір ми,

Жансыз руx,

Тар ғалам...

Ал, менің қаңғиды басымда

Елесі жырымның жазбаған.

Дамылсыз ойымды кезеді,

Түлендей түртеді ішімнен.

Ақыры жынданып өледі,

Сәт бұрын параққа түсуден.

Осылай беймезгіл, оп-оңай,

Қалдыра салады бірде жыр.

Бірде мен боздатып ботадай,

Аяқсыз тастаймын.

Бір де бір!

Мәңгіге асыққан қолсағат,

Көліктер сабылды көш түзіп.

Тырс етті бір тамшы бейсауат,

Ойымды әлсін дір еткізіп.

Бір күнім барады еш кетіп

Ес жидым. Көтердім еңсемді.

Ақырғы автобус кетті өтіп,

Жылт етті жүз теңгем ең соңғы.