Өлеңдер ✍️

  08.02.2023
  125


Автор: Әділет Ахметұлы

Досым

О, менің жалғыздығым – жан серігім, 


Заулап қайда барасың сал-сері күн?


Mенің қайғым – сырқаты Сарыарқаның,


Егілген ежелгі Ертіс, қарт Еділім. 


 


Айтады о да ақылын, бұ да ақылын, 


Түсінбей кең даланың бір ақынын.


Мен деген қош иіспін, туған жердің 


жалғыз түп жусанынан шығатұғын.


 


Дауылын дәуірінің елеместен, 


Жалғыз түп жусан едім бөлек өскен. 


Жұрттың бәрі кеткенде жүдеп-жадап, 


Жүрек жалғар сөз айтқан мен емес пе ем.


 


Жырымның шуағы – күн, қуаты – құм, 


Шындыққа ел сенеді тым ақырын.


Жалғыздығым – ол менің ұлы досым, 


Өзгелерден бөлектеп тұратұғын.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу