Әңгімелер ✍️

Қаламды ұқыптап ұстауға жоқпын. Қашан көрсеңіз төсімді, жанымды сыйпалап қалам іздеп жүргенім. Қаламсыз тағы жүре алмаймын. Кейде күндізі түгілі, түн ортасында ұйқымнан ояна салып, қалам іздейтін кездерім бар.

Бүгін де солай болды. Ұйықтар-ұйықтамаста жын ұрған бақсыдай орнымнан ұшып тұрдым. Әйелім, балаларым шырт ұйқыда жатыр. Ондайда шырақ жақпауым керек. Шырақ жақсам болды көз алдымда ұшып жүрген көгілдір бейнелер сарғыш сәулеге айланып ғайып болады. Киноның ең тамаша жеріне келгенде тоқ өшіп қалғандай күй кешемін.

Қайтейін, бәрібір қаламды таппадым. Қолыма алған ақ парақтың бетіне тырнағыммен іздер салған болдым.

Таңертең жайыммен оянсам қағаздың беті қалың шимай. Бір тәуірі өз қол таңбам сияқты. Бірақ, сиясы бөтен – байырғы қолжазбалар қорындағыдай ескі.

Ертесі ұйықтап жатып, таңға жақын қағаз бетіне жорғалаған қаламның сытырынан оянып кеттім...

Таңғы шай үстінде әйелім:

– Бұл үйде қайдағыны жазамын деп не сен жынданасың, не сенің қылығыңнан мен жынданамын. Түнде марқұм болған жазушы нағашыңның атын атап қалам дейсің бе әйтеуір бірдеме сұрап, күбірлеп шықтың, – деді.

Мен үндемедім. Тағы да қалам іздедім. Бұл жолы кішкентай қызым Нәр көмектесті:

– Әке, әке, міне қалам. – деді. Мен оның бетінен сүйдім де осы әңгімені жаздым.