Тоқтарәлі Таңжарық (Боздақ)

...Досым, мені тыңда сен,
Сайтанмен де көңілдес,
Құдаймен де мұңдас ем.
Кеудемдегі жарамен қарсы алып ем таңды мың,
О, киелі Қара Өлең — Жалғандағы зарлығым,
Саған шақтым мұңымды,
Жаратушы Рабма болу үшін ұғымды.
Қылқобыздың қылы едім, Ұлы Оғыздың ұлы едім,
Жарып тастап жалғанның кетпек едім түнегін...
Сапарларым баянсыз, (Оны тым кеш ұқтым мен),
Соқпақ-соқпақ жолдармен сорға бола шықтым мен.
Жабылмастан есігі қалды артымда қожырам,
«Мен өмірді сүйем!» деп салғамын жоқ аз ұран.
Ол да бірақ жалған-ды.
Бәрін қойшы сірә да...
Сақал-шашы қылаулап,
Мені ертіп кетеді сәлден кейін кіл аруақ.
Тобырларды мендегі толғандырмас құса түк,
Есіне алмас ешкім де қырық шырақ тұтатып.
Көз алдымда мың елес билер қазір – (түнгі би),
Қобызымды қолыма ап тартам сонда мұңлы күй.
Аңыраған зарымды ұқпаса да басқалар,
Ай-арудың көзінен шым-шымдаған жас тамар.
Өйткені ол, әрине, соңғы түннің куәсі,
(Көбелектер көңілсіз күбірлесер дұғасын).
Сосын жасым сорғалап, мұңлы Ай жанып шекемнен,
Бұлың-бұлың көшемен бұлтқа сіңіп кетем мен.
...Жолдар күтіп тұр әне, қасіреттің иісі аңқып,
Қой, ішелік, құйсаңшы...