Қалижан Бекқожин (Өрттен кейін)

1. Түннен шыққанда
Тұмандатып жылжыған
Қоштасамын түнменен.
Сәулені іздеп сүйіп жан,
Асығамын күнге мен.
Түн жүрісі бойға ауыр,
Қалыппын ғой қалжырап,
Ұйқы басқан ойға бір
Жағылсын тез шамшырақ.
Ұйқылы ойдан әлі де
Түнгі елестер кетпеген.
Үрей жаққан көңілге
Шулы ызыңдар отпенен.
Түнде сонау алыстан
Өртті майдан көрінген,
Шығып шулы дауыстар,
Айнала отқа көмілген.
Асығамын күнге мен,
Аңсап тыныш әлемді.
Көрісемін дүниемен,
Күле беріп сәлемді.

2. Ұйықтаған орман
Күн жарқырап алдымнан,
Алтын сәуле себілді.
Ойлар кетіп қалғыған,
Күн көтерді көңілді.
Қарап едім жан-жаққа
Ойлы көзбен ұйқысыз:
Тұр көгілдір аулақта
Мүлгіп орман үн-түнсіз.
Есімде тұр орманды
Кеше басқан көк тұман.
Дауыл соғып талдырып,
От дауылдап ұйтқыған.
Жанған еді жас гүлі,
Күл боп ұшқан жапырақ.
Кеткен ұшып бұлбұлы,
Жай түскенде шатырлап.
Осы арада қағылған,
Жаңғырығы айқайдың.
Асырып еді осы орман
Лапылдаған майданның.
Қалды ма екен қалжырап
Байғұс орман сол оттан?
Кетіпті тым маужырап,
Мейлі ұйықтасын — оятпа!
Мүмкін оны оятар,
Ән салар да бұлбұлы.
Қайта тағы гүл атар,
Тербелер де күн нұры...

3. Жаңа шыққан гүл
Күйген орман ішінде
Жаңа шыққан гүл көрдім.
Біткен екен үстіне
Кеше сөнген күлдердің.
Қасында ойнап көбелек,
Желбіретіп қызыл гүл.
Қасында су себелеп
Чехтың сұлу қызы тұр.
Па, десейші сол гүлдің
Иісі кеткен тауды алып.
Сәулетіне сұлудың
Өттім мен де таң қалып.
Ойладым сол орманға
Өрт салып кім етті екен?
Таң қалдым сол ойранға
Кімдер гүлді екті екен?
Естідім мен сол күні
Кешке жақын бір әнді.
Жыр ғып айтты сол гүлді
Жаңғыртып қыз орманды.
Ол жырлады сол гүл мен
Күйген орман ағашын.
Және соны сөндірген
Батыр орыс баласын.
Естідім мен қарғысын
Өртеушіге сол кеткен.
Естідім мен алғысын
Сол жігітке гүлді еккен.
Кеттім бірақ мен ұзап,
Көре алмадым орманды.
Жүрегімде жалғыз-ақ
Сол қыз айтқан ән қалды...
Сонау қызды сол гүл мен
Көруге бар әлі үміт.
Қайда екен өрт сөндірген,
О, дариға, сол жігіт?