Қалижан Бекқожин (Ақын кегі)

Лапылдады жанды кегім,
Жанымда ыза, көзімде жас.
Өлді ақын — ардагерім
Өлтірді жау сұм есуас.
Отқа түсті ақын жаны,
Өртеді жас, есіл боздақ,
Ұлы түтін — ащы зары
Кетті іштегі кекті қозғап.
Жаны сәби, әншіл бөбек,
Еркеледі - ау дүниеге аз?
Ақын еді туған бөлек —
Жастай өліп кетті-ау, сабаз!
Күйді өлеңнің қызғалдағы,
Жанды гүлі аяп алар.
Толмай сенді қызған шағы
Бітпей қалды поэмалар.
Поэзия түлегі еді,
От жүрегін ән билеген.
Өр көңілі, тілегені:—
Көркейсе өмір, ән, күй деген.
Қызыл жалын аймалады,
Ажал оты маздады да;
Өрт жіберді аямады,
Поэзия боздағына.
Ашуменен елемеген,
Денесіне тиген отты,
Кеудедегі ызаменен
Дұшпанына жаудырды оқты.
Кетерінде дүниеден
Албырт ақын шығарды өлең.
Өлең айтса, ән шырқаса,
Ойында жоқ өлім деген:
«Ей есуас, жер жебірі,
Ат денемді, ерте мейлің,
Артымда елең қалса тірі
Мен жасаймын, мен өлмеймін.
Жаңа дүние аспанында,
Самғап ұшар жас өлеңім,
Шаттықпенен жас жаныма,
Ән шырқаса, неге өлемін!»
Соны айтты да құлады ақын...
Маздаған от бірге сөнді,
Қара түнек жамылды түн,
Бей уақытта ақын өлді...
...Мұңаймаңдар, жас достарым,
Қайғырма, сүйген жары.
Тірілтеміз өлеңменен
Жоғалмайды ақын жаны.
Кек күйігі отты өлеңдер,
Кеудемізден лаулап атты.
Өткір найза, ажал оқтай,
Тиді барып жауға қатты.
Сәби ақын жендеттері,
Кек отына тұншығады,
Жоғалады улы тұман,
Жарқырайды, күн шығады.
Жаңғырығар сонда жас үн,
Қозғар ойды қалжыраған.
Сонда көзден тия жасын,
Дос пен жары қан жылаған.
Ақын шығар жанған оттан,
Оянар да шаттық үнмен,
Керер досты ойнап-күлген,
Құшақтасар тәтті өмірмен.
Қайғырма, дос пен жары,
Ән бөбегін, әлдилеген
Тірілтеміз сәби жанды,
Көтереміз ән-күйменен!